-Ο ήλιος σχεδόν έδυε στο βάθος
του ορίζοντα και εγώ πάνω στο κάρο που έσερναν αγκομαχώντας τα πιο συμπαθή για
μένα ζώα, δύο υπέροχες αγελάδες, μαζί με τον πατέρα μου και την αδελφή
μου, μόλις φθάναμε στο χωριό. Όλη την
ημέρα βρισκόμασταν στο χωράφι στην θέση «βαρεία» για όσους θυμούνται την
περιοχή… ήταν η αγροτική περιοχή που εκτεινόταν νότια του Καλαμπακίου προς το
χωριό Νεροφράκτη. Δεν θα επεκταθώ για τις αγροτικές ασχολίες εκείνης της εποχής
που πιστεύω θα αναφερθώ κάποια άλλη φορά.
-Φθάνοντας στο σπίτι μας, ένα
παληό χαμόσπιτο που αποθήκη σταύλος και
σπίτι ήταν συγκοινωνούντα δωμάτια, ο πατέρας μου ξέζεψε τα ζώα τα οποία
με λαχτάρα έτρεξαν στην «γούρνα» για να σβήσουν την δίψα τους πίνοντας φρέσκο
νερό. Στη συνέχεια τα οδήγησε στον σταύλο όπου οι αγελάδες με χαμηλόφωνα μουγκρητά
καλούσαν τα νεογέννητα μοσχαράκια τους για να τα θηλάσουν.
-Η μητέρα μου μας περίμενε και
με περίσσια χαρά μας καλωσόρισε, βοηθώντας τον πατέρα μου να τελειώσει με το
άρμεγμα των αγελάδων και την βραδυνή τροφοδοσία τους. Δεν νοείτο εκείνη την
εποχή να ασχοληθείς με οτιδήποτε προσωπικό σου, εάν δεν τελείωνες πρώτα με την
φροντίδα των ζώων, (καθάρισμα σταύλου, πότισμα , άρμεγμα και τάϊσμα).
-Αφού τελείωσαν και οι
τελευταίες ασχολίες με τα ζώα, σειρά είχε η δική μας φροντίδα για την ατομική
καθαριότητα… φυσικά ούτε λόγος για τα σημερινά μπάνια με τις διπλές βρύσες
ζεστού και κρύου νερού και τα αστραφτερά πλακάκια με τις λεκάνες… σε κάποιο
δωμάτιο η μητέρα μας ετοίμαζε την σκάφη με το νερό και εκεί με περισσή
προσπάθεια κάναμε το μπάνιο μας.
-Για οποιαδήποτε καθημερινή
ημέρα δεν υπήρχε στο πρόγραμμα κάτι ξεχωριστό εκτός από το φαγητό και την
ξεκούραση, αλλά όπως είπα στην αρχή ήταν Σαββατόβραδο, και αυτό σήμαινε έξοδο
και διασκέδαση.
-Αφού βάλαμε όλοι τα καλά μας,
ξεκινήσαμε περπατώντας προς την κεντρική πλατεία του χωριού ενώ ήδη άρχισε να
σουρουπώνει. Στον δρόμο μαζί με μας, λες και ήταν όλοι συνενοημένοι, παρέες
δεξιά και αριστερά και άλλοι μοναχικοί, κατευθύνονταν όλοι προς την κεντρική
πλατεία. Λίγο πριν φθάσουμε στη πλατεία περνούσαμε μπροστά από τον
κινηματογράφο “REX” του
αείμνηστου Βορίλα Μιχαήλ ο οποίος τότε και τώρα ακόμη λειτουργούσε και ως
Πρακτορείο Εφημερίδων και περιοδικών. Εκεί γινόταν η απαραίτητη στάση να ρίξει
μια ματιά ο πατέρας στους τίτλους των αναρτημένων εφημερίδων κυρίως της
«Μακεδονίας», «Ελληνικού Βορρά», «Θεσσαλονίκης» και άλλων. Εγώ φυσικά προτιμούσα
να χαζεύω τα αναρτημένα περιοδικά όπως
«Μικρός Σερίφης», «Μικρός Ήρωας», «Γκαούρ-Ταρζάν», «Ρομάντσο», «Ντομινό» και
άλλα περιοδικά που κυριαρχούσαν τότε.
-Εκείνη την εποχή η κεντρική
πλατεία όπου συγκεντρωνόταν ό κόσμος για την «βόλτα» ήταν η υπερυψωμένη πλατεία
απέναντι από το Κοινοτικό κατάστημα (τώρα ΚΑΠΗ) με τα ξύλινα παγκάκια και τον
υπέροχο κήπο που υπήρχε περιμετρικά.
-Εκεί στην πλατεία, άνδρες, γυναίκες, παιδιά πηγαινοερχόταν κάνοντας την βόλτα τους συζητώντας, και
από ότι θυμάμαι γινόταν μεγάλη κατανάλωση στο πασατέμπο (ηλιόσπορο). Άλλοι ήταν
συγκεντρωμένοι στην μπροστινή μεριά της πλατείας απέναντι από το περίπτερο και
έβλεπαν τα ταμπλώ με τις φωτογραφίες των κινηματογραφικών ταινιών που παιζόταν
εκείνο το βράδυ από τους κινηματογράφους «Ολύμπια» και «Λυρικόν»… ο
κινηματογράφος «Ολύμπια» ήταν του κ.Μαρτιάδη και βρισκόταν στην τωρινή μικρή
πλατεία (Εθν.Αντιστάσεως), ενώ το «Λυρικόν» το οποίο αργότερα είχε μετονομαστεί
σε «Αστέρια» βρισκόταν στο σημείο όπου τώρα βρίσκεται το Καφέ Μπάρ “prestige”. Φυσικά υπήρχε όπως είπαμε παραπάνω και ο
κινηματογράφος “REX” του
αείμνηστου Βορίλα Μιχαήλ ο οποίος λειτουργούσε εκείνη την εποχή μόνο ο θερινός.
Πληθώρα κινηματογραφικών ταινιών διαφημιζόταν στα ταμπλώ της πλατείας με
ασπρόμαυρες κυρίως ταινίες να κυριαρχούν, όπως τα μελό του Νίκου Ξανθόπουλου
και της Μάρθας Βούρτση και τις πρώτες έγχρωμες ξένες ταινίες σε «σινεμασκόπ»
κυρίως της Ιταλικής «Τσινετσιτά».
-Μεγάλο δίλημμα τότε λόγω της
οικονομικής δυσχέρειας που αντιμετώπιζαν οι γονείς μας ήταν να επιλέξουν εάν
πάμε στον κινηματογράφο ή στο ζαχαροπλαστείο για γλυκό… από ότι θυμάμαι το εισιτήριο για τον κινηματογράφο ήταν 2
δραχμές, και η ίδια τιμή ήταν για γλυκό στο ζαχαροπλαστείο… εκείνη την εποχή το
ζαχαροπλαστείο που θυμάμαι ήταν του Ιορδανίδη Κυριάκου και βρισκόταν δίπλα στο
κρεοπωλείο του Κυρκαρά Παναγιώτη με τα λαχταριστά σιροπιαστά γλυκά και τις
πάστες. Επίσης μεγάλος πειρασμός ήταν τα κεμπάπια που έψηνε το σνάκ Μπάρ εποχής
του Μισιρλή που βρισκόταν στην πλατεία δίπλα στα καταστήματα των Α-φών
Κετσιμπάση, και η ξεχωριστή ευωδία τους
κατέκλυζε όλη την πλατεία. Επίσης και άλλος πειρασμός ήταν τα δροσερά παγωτά
χωνάκι του κ.Αλέξη που το χειροκίνητο ξύλινο καρότσι του ήταν μονίμως
σταθμευμένο στην πλατεία.
-Φυσικά τίποτα από όλα αυτά
δεν με συγκινούσαν παρά μόνο παρακαλούσα να επιλέξουν οι γονείς μας να πάμε
στον κινηματογράφο… ο κινηματογράφος ήταν μια ξεχωριστή διασκέδαση για όλο τον
κόσμο και οι πλατείες των τριών (3) κινηματογράφων γέμιζαν ασφυκτικά με κόσμο και
με τυχερούς όσους έβρισκαν θέσεις… οι υπόλοιποι ήταν όρθιοι δεξιά και αριστερά
στην αίθουσα με φωνές διαμαρτυρίας από τους θεατές που καθόταν για παρεμπόδιση
της ορατότητας.
-Κάποτε τελείωνε η ταινία και
οι περισσότεροι αποχωρούσαν από τον κινηματογράφο, παραμένοντας αρκετοί όμως
για να παρακολουθήσουν την δεύτερη προβολή… εγώ φυσικά παρακαλούσα να
παραμείνουμε για να παρακολουθήσουμε για δεύτερη φορά την ταινία, αλλά η ώρα
ήταν περασμένη και οι γονείς μας κουρασμένοι ήθελαν να φύγουμε για να
ξεκουραστούν. Πράγματι φύγαμε και εμείς, και όπως στην αρχή της βραδιάς έτσι
και αυτήν την προχωρημένη ώρα στο δρόμο για το σπίτι, έβλεπες και πάλι παρέες
να κατευθύνονται και αυτοί στα σπίτια τους συζητώντας ή γελώντας για την ταινία
που παρακολούθησαν.
-Ακόμη ένα Σαββατόβραδο είχε
τελειώσει ευχάριστα στο Καλαμπάκι, και στα όνειρά μας υποδυόμασταν τους ήρωες
που είχαμε παρακολουθήσει στην ταινία… εποχές αγνές με κοινωνικότητα, που αν
και δεν είχαμε τις σημερινές σύγχρονες ανέσεις, και η πιο απλή διασκέδαση ήταν
σημαντική και ευχάριστη για όλο τον κόσμο!
